"Deadpool 2", Wade Wilson'ın, yani Deadpool'un kaotik hayatına cesurca dalıyor; burada, paralı asker maceralarını kişisel kayıplar ve varoluşsal krizlerle dengelemeye çalışıyor. Film, Deadpool'un hayatına son vermeye çalışmasıyla -kelimenin tam anlamıyla- patlayıcı bir başlangıç yapıyor, ardından bu noktaya kadar olan olayların hızlı bir özetini sunuyor. Filmin yönetmeni David Leitch, bu karanlık komik sahneyle filmi açarak tonunu belirliyor: mizah, aksiyon ve biraz da trajedi karışımı.
Hikaye, Deadpool'un tesadüfen X-Men'e katılması ve Domino ve Colossus gibi karakterlerle iş birliği yapması etrafında dönüyor. Ana görevleri ne mi? Firefist adındaki genç bir mutantı, zaman yolculuğu yapabilen paralı asker Cable'dan korumak. Senaryo, mizahı ve aksiyonu iç içe geçirerek, sıradan bir süper kahraman filminden daha farklı bir deneyim sunuyor. Hikaye, Deadpool'un anlatısını lineer olmayan bir şekilde ilerleterek, çizgi roman benzeri bir çekicilik katıyor.
"Deadpool 2", ölüm ve diriliş temalarını işliyor; bu, çizgi roman hikayelerinde yaygın bir motif, ancak film bunu kendinden emin bir şekilde yapıyor. Bir bakıma "Avengers: Infinity War"un konusunu yansıtıyor, özellikle ölüm kavramının ele alınışı açısından. Ancak, daha ciddi süper kahraman filmlerinin aksine, "Deadpool 2" baş karakterin alaycı zekasını kullanarak, seyircinin hikayenin daha karanlık yönleri üzerinde fazla durmasını engelliyor.
Ryan Reynolds'ın Deadpool olarak performansı, filmde öne çıkan bir yön; slapstickten meta-yorumlamaya kadar çeşitli komedi formlarını harmanlıyor. Film, sürekli olarak izleyicilere kurgusal doğasını hatırlatıyor, Deadpool sık sık dördüncü duvarı yıkıyor. Bu, sadece mizaha katkıda bulunmakla kalmıyor, aynı zamanda benzersiz bir anlatı tarzı da yaratıyor. Filmin kendine özgü mizahı ve pop kültürüne yaptığı göndermeler, "Frozen" ve "Yentl" şarkılarının karşılaştırılması gibi, cazibesine katkıda bulunuyor.
Komik üslubuna rağmen, "Deadpool 2", gerçek duygu ve insanlık anlarından kaçınmıyor. Deadpool ve Vanessa arasındaki merkezi ilişki, kaosun ortasında filme duygusal bir derinlik kazandırıyor. Bu mizah ve kalp dengesi, filmin cazibesinin kritik bir parçası, onu sadece bir dizi espriden ziyade, özü olan bir hikaye haline getiriyor.
Film, sözsüz iletişimi de etkili bir şekilde kullanıyor. Deadpool'un yüz ifadeleri, beden dili ve diğer karakterlerle etkileşimleri, kişiliğinin ve duygusal durumunun daha derin yönlerini ortaya koyuyor. Bu unsurlar, ana karakterin çoğu zaman bir maske takması gereken bir filmde hayati önem taşıyor. Örneğin, Deadpool'un barmene "dolly" diye hitap etmesi gibi argo ve jargon kullanımı, karakterine katmanlar ekliyor, saygısız ve asi doğasını yansıtıyor.
Özetle, "Deadpool 2", anlatım tarzındaki alışılmadık yaklaşımıyla parlıyor. Mizah, aksiyon ve kalbin bir karışımı olan film, süper kahraman motiflerini hem eleştiriyor hem de kutluyor. Filmin kendine özgü bilinci ve duygusal çekirdeği, onu türünün öne çıkan bir örneği yapıyor; sadece kahkaha sunmakla kalmıyor, aynı zamanda karakterlerini ve temalarını düşünceli bir şekilde keşfediyor.
