Olivia Rodrigo'nun "The Grudge" adlı şarkısı, ihanet ve kalp kırıklığının duygusal sonuçlarına derinlemesine nüfuz ederek, acı, kin ve kapanış bulma mücadelesini anlatan bir hikaye örmektedir. Rodrigo'nun çarpıcı sözleriyle, bir güven ihlalinin neden olduğu kalıcı travmayı anlatarak, yıkıcı bir ihanetin kalıcı etkisini resmetmektedir. Şarkı, Rodrigo'nun dünyasını paramparça eden travmatik olayı anlatarak başlıyor, onu rahatsız eden kabus gibi anıları canlı bir şekilde tasvir ediyor ("Mayıs ayındaki o Cuma günü hakkında her hafta kabuslar görüyorum"). Bir telefon görüşmesi, onun gerçekliğini değiştirir ve ardında kırık güven ve karmaşa izler bırakır ("İhanet ettiğin güven, hala süregelen bir karmaşa"). Rodrigo'nun acısı, ihlalin derinliğini düşünürken hissedilir, sevgili anılarını zalimin acımasızca parçaladığı kırılgan eşyalara benzetir ("Sevdiğim her şeyi aldın ve parmakların arasında ezdin").
Zaman geçse de ihanetin izleri taze kalır, her detayı özenle tutar ve kinin kavrayışını bırakamaz ("Ama her ayrıntıya hayatımın bağlı olduğu gibi sarılırım"). Şarkının merkezi teması, bir kin gibi kin tutma kavramı etrafında döner, geçmeyen acıyı ve dağılmayı reddeden öfkeyi simgeler ("Ölümsüz aşkımı şimdi bir düşman gibi tutuyorum"). Rodrigo, zalimin sesini düşüncelerinde yankılanan işkenceyle yüzleşir, algılanan yetersizliğinin ve zedelenen yaralarının sürekli bir hatırlatıcısıdır ("Ve her seferinde sesini duyarım, yeterince olmadığımı düşündüğümde"). Görünüşte dirençli ve etkilenmemiş görünme çabalarına rağmen, Rodrigo duygularını bastırmanın boşuna olduğunu kabul eder ve acı içinde çığlık atma arzusuna boyun eğer ("Ve güçlü olmaya çalışıyorum, ama çığlık atmak istiyorum"). İlgisizlik yüzünden bir maske takma ve derin acıyı kabul etme arasındaki içsel çatışma, iyileşme sürecinin karmaşıklığını vurgular ("Ve umrumda değilim derim, iyi olduğumu söylerim, ama bırakamamış olduğumu biliyorsun").
Şarkının kapanış dörtlüklerinde, Rodrigo affetme kavramıyla başa çıkar, ölçülemez acıya neden olanlara merhamet etmenin içsel zorluğunu kabul eder ("Affetmek güç ister, ama kendimi güçlü hissetmiyorum"). Rodrigo'nun duygusal travmayı yüzleme ve işleme karşı içsel dayanıklılığını hatırlatan içsel bir yolculuk, savunmasızlık ve belirsizlik hisleriyle boğuşmasına rağmen, dokunaklı bir hatırlatıcı olarak hizmet eder.
