Labrinth'in "Still Don't Know My Name" şarkısı, karşılıksız aşk, özlem ve insan bağlarının karmaşık dinamikleri gibi derin temalara iner. Dokunaklı sözleri ve duygusal sunumuyla, Labrinth, birinin varlığına dair habersiz kalan biri için özlem duygusunun acı-tatlı deneyimini özetler. Giriş mısralarında, Labrinth, sevgisinin konusuyla paylaşılan samimi anları yansıtarak, bağlantının derinliğini sadece aşıklar tarafından anlaşılan kutsal bir bağ olarak tasvir eder. Bireyi kutsal bir statüye yükseltme çabalarına rağmen, toplumsal incelemeler "rahipler, papalar ve vaizler" şeklindeki biçimde hareketlerine gölgeler düşürür. Tekrarlanan nakarat, "Hâlâ adımı bilmiyorsun," merkezi temanın dokunaklı bir hatırlatıcısı olarak hizmet eder – birinin istediği kişi tarafından görünmezlik veya dikkate alınmama hissi. Bütün benliğini onlara adama isteğine rağmen, görünmez ve tanınmaz.
Labrinth'in lirik tasviri, sevgisinin nesnesinden karşılık beklentisiyle özlem ve umutsuzluk hissinin derin bir duygusunu çağrıştırır. Onlara koşulsuz hizmet etmeye hazır olduğunu dile getirir, hatta köleleri olma isteğini ifade eder, ancak coşkusu fark edilmez. İlişkilerinde potansiyel senaryoların hayallerini ve samimi karşılaşmaları hayal etme imgelerini içermesi, şarkının anlatısını zenginleştirir. Labrinth'in, güzellik ve güç simgesi olan Nefertiti'ye atıfta bulunması, bireyin hayatındaki önemli rolü vurgular.
Sevdiği kişiye duygusal yakınlık ile somut mesafe arasındaki zıtlık, şarkının duygusal karmaşıklığını derinleştirir. Fiziksel yakınlığa rağmen, elle tutulur bir engel kalır, Labrinth'in sevgilisinden gerçek tanınma ve kabul görmeyi başaramamasına engel olur. "Still Don't Know My Name," karşılıksız sevgi ve birinin erişim alanının ötesinde birini özleme acısının dokunaklı bir keşfi olarak durur. Labrinth'in samimi sunumu ve çağrıştıran sözleri, benzer karşılıksız aşk ve özlem deneyimleriyle karşılaşmış dinleyicilerle derinden rezonans yapar.
