"Persona", 1966 yapımı İsveçli avangart psikolojik drama ve Ingmar Bergman'ın yönetmenliğini üstlendiği film, karmaşık ve katmanlı anlatımıyla bir dönüm noktası olarak kabul edilir. Bibi Andersson'un Alma ve Liv Ullmann'ın Elisabet Vogler olarak oynadığı film, bir sahil kulübesine çekilen genç bir hemşire ile dilsiz bir sahne aktrisinin kimlikleri ve gerçeklikleri bulanıklaştıran hikayesini anlatır.
Filmin anlatısı, soyut imgelerle başlayan ve Alma ile Elisabet arasında yoğun etkileşimlere dönüşen gizemli bir yolculuktur. Alma'nın, Elisabet'in onun güvenini sömürüyor olabileceğini keşfetmesi, Alma'nın kimliğini yeniden talep ettiği bir yüzleşmeyle doruğa ulaşan psikolojik bir mücadeleyi ateşler.
"Persona", kimlik, ikilik ve insan psikolojisi üzerine derinlemesine bir araştırma yapar ve Carl Jung'un persona teorisinden esinlenir. Bireylerin iç dünyalarını korumak için maske takmaları temasını, üst üste binen yüzlerle sembolize ederek görsel olarak betimler. Film, aynı zamanda annelik ve varoluşsal kriz temalarını ele alır; Elisabet'in sessizliği, anneliği reddetmesini yansıtırken, Alma'nın bir kürtaj üzerine duyduğu pişmanlıkla keskin bir tezat oluşturur.
Modernist bir korku filmi, bilinçaltı için bir metafor veya şizofreni üzerine bir çalışma olarak çeşitli şekillerde yorumlanan "Persona", iç çelişkilerin ve ruhsal şiddetin bir keşfi olarak görülür. Bergman'ın, seyircinin kişisel sonuçlar çıkarması için olan niyeti, filmin açık yorumdan ziyade duygusal rezonansa vurgu yapmasını altını çizer.
Özünde, "Persona", insan durumunun ustalıkla bir keşfi olarak, izleyicileri kimlik, gerçeklik ve insanların taktığı maskelerin karmaşıklıklarına dalmaya davet eder. Sinemada derin bir etki bırakan film, sürekli analiz ve tartışmanın odak noktası haline gelmiştir.
